Κυκλοφόρησε το «Μεσσηνιακό Ημερολόγιο»

Το «Μεσσηνιακό Ημερολόγιον» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1880 από τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο, στη συνέχεια το 1907 από τον Βασίλειο Τζαραβέλα, το 1950-1951 από τον Διονύσιο Βογόπουλο και από το 2007, 133 χρόνια μετά την έκδοση του πρώτου τόμου, από τον γεμάτο ζήλο και αφοσίωση Χρήστο Κ. Ρέππα.

Η φετινή έκδοση καταλαμβάνει 477 σελίδες όπου είναι καταχωρημένες 36 εργασίες.

Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουμε:

• Την εργασία του Γιάννη Πλεμμένου με τίτλο: «Η προεπαναστατική και επαναστατική Μεσσηνία σε έργα φιλελλήνων καλλιτεχνών του 19^ου αιώνα». Στην εργασία αυτή τονίζεται ότι η καλλιτεχνική αξιοποίηση της Νεότερης ιστορίας της Μεσσηνίας από φιλέλληνες δημιουργούς δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. «Εντούτοις μια πιο προσεκτική έρευνα αποκαλύπτει πως α) αφενός μεν και άλλες περιοχές της Μεσσηνίας, όπως η Κορώνη, χρησιμοποιούνται ως σκηνικός χώρος για σημαντικά έργα ευρωπαίων καλλιτεχνών, β) αφετέρου δε η Ναυμαχία του Ναυαρίνου εμπνέει ευρωπαίους δημιουργούς από διάφορα καλλιτεχνικά αντικείμενα, όπως μουσικοσυνθέτες, δραματουργούς, χορογράφους».
• Το κείμενο του Χρήστου Κ. Ρέππα με τίτλο: «Η πρώτη δημοσίευση του Διηγήματος «Παουλίνα-Παουλίνα!» του Γιάννη Καμπύση. Το διήγημα «Παουλίνα-Παουλίνα!» του νεαρού τότε Γιάννη Καμπύση (μόλις 23 χρονών) δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1895 στην δεκαπενθήμερη εφημερίδα «Καλαματιανή», διευθυντής της οποίας ήταν ο λόγιος και πρωτοπόρος για την εποχής του μαχητικός δημοσιογράφος Ιωάννης Π. Παρασκευόπουλος, ο οποίος προέταξε ένα δικό του εισαγωγικό σημείωμα αξιολογώντας το έργο του Γιάννη Καμπύση, τον οποίο χαρακτήρισε ως «εύελπιν συνεργάτην».
• Το κείμενο της Ελένης Ταγωνίδη Μανιατάκη με τίτλο: «Παναγιώτης Γιαλλελής: Ένας πολυσύνθετος Κορωναίος λαϊκός καλλιτέχνης». Στο άρθρο αναφέρεται ότι ο Παναγιώτης Γιαλλελής ήταν μια καλλιτεχνική φιγούρα που με το ταλέντο και την εφευρετικότητά του, το μεράκι και την εργατικότητά του καθιερώθηκε ως ο λαϊκός ζωγράφος της Κορώνης και της γύρω περιοχής. Μέσα από το αστείρευτο ταλέντο του, χωρίς καμιά ακαδημαϊκή παιδεία, αποτύπωσε με τρόπο απαράμιλλα αυθεντικό τη ζωή της υπαίθρου της περιοχής μας. Η σχέση του με τη θρησκεία ήταν στενή και ζωντανή. Στράφηκε στην αγιογραφία επειδή οι ναοί δεν είχαν εικόνες να τους κοσμούν. Τονίζεται ότι ήταν δεξιοτέχνης και μπορούσε να καταπιαστεί με τα πάντα. Έκανε ξυλογλυπτική αλλά και γλυπτική. Ήταν αυτό που λέμε «Πιάνει το χέρι του». Αυτοδίδακτος μαραγκός, αυτοδίδακτος ζωγράφος, αυτοδίδακτος αγιογράφος και αυτοδίδακτος μουσικός… ένα σπάνιο ταλέντο. Για δεκαετίες ο Παναγιώτης Γιαλλελής με την εντιμότητα, την καλοσύνη, τη ζωντάνια και τα πολλά ταλέντα του κυριαρχούσε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής της Κορώνης και των γύρω χωριών. Ήταν ταυτισμένος με τα ήθη, τα έθιμα και τα λαϊκά δρώμενα της περιοχής… δηλαδή με την ταυτότητα της κοινωνίας της περιοχής της Κορώνης και τον τοπικό της πολιτισμό.